Kamienica przy ul. Kawęczyńskiej w rejestrze zabytków

poniedziałek, 18 grudnia 2023 10:27

Prof. Jakub Lewicki, Mazowiecki Wojewódzki Konserwator Zabytków wpisał do rejestru zabytków nieruchomych województwa mazowieckiego kamienicę, położoną w Warszawie przy ul. Kawęczyńskiej 63. Postępowanie w tej sprawie został wszczęte na wniosek Praskiego Stowarzyszenia Mieszkańców “Michałów".
Kamienica została zbudowana przed 1936 rokiem w charakterystycznym dla tego okresu nurcie modernistycznym. Budynek wolnostojący z siedmioosiową fasadą, z osiami wyznaczonymi przez prostokątne otwory okienne.
We wnętrzu kamienicy zachowały się oryginalne elementy wyposażenia oraz oryginalny układ funkcjonalno – przestrzenny. Klatka schodowa wyłożona jest w obrębie najniższej kondygnacji charakterystycznymi płytkami ceramicznymi „gorsecikami”. Kompozycje klatki dopełnia metalowa bariera schodów o geometrycznej dekoracji. Ponadto we wnętrzach wielu lokali zachowane są drewniane podłogi klepkowe układane w jodełkę oraz podłogi deskowe. W jednym z mieszkań znajduje się oryginalny piec kaflowy.
Zabytek posiada wartości artystyczne, historyczne i naukowe. Jest to indywidualnie zaprojektowany obiekt architektoniczny o charakterystycznej dla nurtu modernistycznego harmonijnej prostej bryle budynku. Wyważone proporcje obiektu urozmaicone zostały wykuszem od stromy fasady i ryzalitem od strony podwórka. Dodatkowym elementem plastycznym jest zastosowanie kolorystycznego podziału budynku na obłożoną cegłą klinkierową parterową część cokołową. Wysoki standard obiektu podkreślają dopracowanie detale we wnętrzu budynku, takie jak różnobarwne lastryko.
Wysokie walory artystyczne prezentują ręcznie zdobione płaszczyzny drzwi, wykonane w bardzo popularnej i wysoko rozwiniętej w początku XX w. technice fladrowania. Istotną rolę w odbiorze estetycznym spełniają również zachowane egzemplarze mosiężnych klamek drzwi. Dużym nośnikiem wartości jest zachowany, ozdobny piec kaflowy.
Ponadto, istotne jest także znaczenie historyczne budynku. Stanowi dokument rozwoju ulicy Kawęczyńskiej. Kamienica wpisuje się w nurt modernistycznych obiektów wznoszonych w Warszawie w latach 30. XX w. W ówczesnej prasie opisywane jako nowoczesne i komfortowe, samo zachowane wyposażenie dokumentuje standardy mieszkaniowe rzeczonego okresu i świadczy o rozwoju budownictwa na obszarze dzielnicy.
Obiekt posiada również wartość naukową, która wynika z jego warstwy materialnej m.in. technologii wykonania, jak również rozwiązań technicznych i funkcjonalnych. Do wykończenia użyto charakterystycznych materiałów, cechujących budownictwo mieszkaniowe lat 30. XX w: cegły klinkierowej w partii cokołowej skontrastowanej z warstwą jasnego tynku, a także lastriko na biegach schodów oraz posadzek ceramicznych na piętrach oraz charakterystycznych dla tego okresu technik zdobniczych.
Ponadto opisywana kamienica, ze względu na posiadane cechy, charakterystyczne dla architektury modernistycznej, umożliwia prowadzenie badań nad budynkami wznoszonymi na terenie dzielnicy Pragi w tym okresie.