Hotel garnizonowy w Zegrzu zabytkiem

środa, 27 maja 2015 14:00

Obiekt wzniesiony w latach 1937-38 w ramach działalności inwestycyjnej Funduszu Kwaterunku Wojskowego, we współpracy z biurem projektowym Departamentu Budownictwa Ministerstwa Spraw Wojskowych, według projektu Edgara Norwertha (autora m.in. projektu zespołów Centralnego Instytutu Wychowania Fizycznego w Warszawie oraz Wojskowego Sanatorium Przeciwgruźliczego w Otwocku), położony w Zegrzu przy ul. Radziwiłłowskiej 2 został wpisany do rejestru zabytków.

Budynek posiada wartości artystyczne. Będąc przykładem umiarkowanego modernizmu, realizuje w dużej mierze typowe założenia wielkogabarytowej zabudowy mieszkalnej w duchu corbusierowskim. Przy ekonomii zastosowanych środków i funkcjonalności rozwiązań oraz ukształtowanym ze smakiem opracowaniu elewacji stanowi wyraz trendów architektonicznych lat trzydziestych. Przejawia się to w uskokowo ukształtowanej, asymetrycznej bryle z obszernym tarasem w przyziemiu, w formach okien (m.in. narożne okno wstęgowe od północy i okno „termometrowe” w elewacji południowej), w zastosowaniu słupów oraz w opracowaniu tynkarskim elewacji, których strefę przyziemia oraz geometryczne podziały kompozycyjne podkreśla dodatkowo charakterystyczna okładzina z cegły klinkierowej. Wszystkie elementy cechuje prostota i podporządkowane jednolitemu wyrazowi kompozycji architektonicznej. Dotyczy to także wnętrz, w których zachowała się przede wszystkim kamienna okładzina hallu i oryginalne formy klatek schodowych.

Budynek stanowi wypadkową repertuaru form stosowanych przez Edgara Norwertha, posługującego się biegle językiem modernizmu, oraz wytycznych i rozwiązań wprowadzanych w inwestycjach Funduszu Kwaterunku Wojskowego z lat trzydziestych XX wieku. Decyduje to o wartościach naukowych obiektu w zakresie rozpoznania i klasyfikacji budynków projektanta, a także architektury wznoszonej dla zaspokojenia potrzeb kwaterunkowych Wojska Polskiego oraz szerzej wielkogabarytowego budownictwa mieszkaniowego tego okresu. Jednocześnie związek z rozwojem zegrzyńskiego kompleksu koszarowego i z działalnością tutejszego Centrum Wyszkolenia Łączności - najważniejszego ośrodka szkolenia kadr łączności II Rzeczypospolitej - stanowi o wartościach historycznych obiektu. Należy też podkreślić, iż budynek na przestrzeni lat niezmiennie użytkowany był jako hotel oraz internat garnizonowy, nie doznając istotnie rzutujących na jego wartość przekształceń w zakresie kompozycji wnętrza i znaczących uszczerbków substancji zabytkowej.