Zespół budowlany szkół powszechnych w Warszawie zabytkiem

piątek, 12 października 2018 14:47

Jakub Lewicki – Mazowiecki Wojewódzki Konserwator Zabytków wpisał do rejestru zabytków zespół budowlany szkół powszechnych (składający się z trójskrzydłowego gmachu szkolnego oraz dwóch budynków mieszkalnych dla nauczycieli) wraz z terenem, powstały w l. 1925-27, wg projektu arch. Konstantego Sylwina Jakimowicza, położony w Warszawie przy ul. Otwockiej 3, Łochowskiej 40 oraz Siedleckiej 29, w dzielnicy Praga-Północ, z uwagi na zachowane wartości historyczne, artystyczne i naukowe.

Odzyskanie przez Polskę niepodległości wiązało się z koniecznością natychmiastowego utworzenia instytucji zapewniających funkcjonowanie odradzającego się po 123 latach państwa. Dotyczyło to również systemu edukacji, dotychczas w pełni podporządkowanego polityce zaborców, a tym samym pozbawionego jednolitego programu nauczania, wykfalifikowanych kadr, a także odpowiedniej infrastruktury. Ponadto, dekretem z 07.02.1919 r. został wprowadzony obowiązek bezpłatnej, siedmioletniej szkoły powszechnej dla dzieci w wieku od 7 do 14 roku życia. Aby przyjęte ustalenia mogły zostać zrealizowane należało w tym celu powiększyć sieć szkół o nowe gmachy, które miały powstać według nowoczesnych wytycznych. Zgodnie z tymi koncepcjami został wybudowany przedmiotowy zespół budowlany, wyposażony w dobrze doświetlone sale lekcyjne, laboratoria i sale gimnastyczne, a także w przyszkolne domy dla nauczycieli. Jego zachowanie dokumentuje proces tworzonego od podstaw systemu edukacji, a także proces odradzania się państwa, które pomimo wielu problemów wewnętrznych i ograniczonych środków finansowych, dotowało rozwój oświaty w Polsce. Władze miasta odpowiedzialne za utrzymanie szkół powszechnych, powierzały wykonanie projektów znakomitym architektom, dla których wzorcem były Liceum Batorego przy Myśliwieckiej, projektu Tadeusza Tołwińskiego oraz pierwsza z ośmiu szkół powszechnych przy ulicy Bartniczej autorstwa Zdzisława Mączeńskiego. Realizację Konstantego Jakimowicza odróżnia od pozostałych niezwykle symetryczny układ oraz obrzeżna lokalizacja budynków, co wynikało głównie z kształtu i położenia posesji. Nie bez znaczenia jest także historyzująca forma, która obrazuje poszukiwania przez architektów stylu narodowego, często stosowanego w l. 20. XX w. Monumentalny charakter całego założenia uzyskano poprzez gradację brył pod względem ich wielkości, jak i bogactwa dekoracji. Integralnym elementem całego założenia jest również teren posesji z częściowo zachowaną brukowaną nawierzchnią, wykorzystywany między innymi do zajęć pozalekcyjnych oraz przez mieszkańców kamienic.

Decyzja nie jest ostateczna. Stronom przysługuje odwołanie do Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

< Poprzednia		Następna >