Kamienica Bagińskich przy Środkowej 7 w Warszawie zabytkiem

poniedziałek, 08 kwietnia 2019 15:08

Podjąłem decyzję o wpisie do rejestru zabytków kamienicy Bagińskich przy ul. Środkowej 7 w Warszawie wraz z terenem posesji, z uwagi na zachowane wartości artystyczne, historyczne i naukowe.

W 1934 r. właścicielami działki na której znajduje się przedmiotowa kamienica stali się Władysława i Wacław Bagińscy, w tym samym roku rozpoczęto także budowę kamienicy. Budynek został oddany do użytkowania w listopadzie 1934 r., a miesiąc później sprzedano go Cecylii oraz Wacławowi Janowi Wojnarowiczom. Następnie był przejęty przez Skarb Państwa, obecnie pozostaje w rękach prywatnych.

Kamienica przy ul. Środkowej 7 stanowi przykład architektury modernistycznej o harmonijnie zakomponowanej bryle zamykającej pierzeję ulicy Środkowej przy skrzyżowaniu z ulicą Stalową. Jest to wartościowy przykład nowoczesnej kamienicy czynszowej o cechach wielkomiejskich, której gabaryty oraz standard został dostosowany do poziomu zamożności i oczekiwań ówczesnych mieszkańców dzielnicy. Zastosowane rozwiązania architektoniczne, m.in. zaakcentowanie ściętego narożnika, zestawienie linii pionowych i poziomych z łukiem linii balkonów oraz okrągłym oknem nad wejściem, nadaje budynkowi indywidualnego charakteru. Detal architektoniczny w postaci m.in. prostych balustrad, posadzek ceramicznych i okładzin z szarego i czerwonego lastriko, płycinowej stolarki drzwiowej jest odzwierciedleniem estetyki lat 30. XX w.

Kamienica przy ul. Środkowej 7 stanowi reprezentatywny przykład budownictwa mieszkaniowego o cechach modernistycznych na terenie ul. Środkowej i Nowej Pragi, dokumentujący ostatnią fazę zabudowy dzielnicy w okresie międzywojennym. Wartość historyczna budynku wiąże się z kolejnymi etapami zagospodarowania działki, stopniową parcelacją i zmianami właścicieli. Przypadający na lata 20. XX w. ruch budowlany i rozwój, wynikający m.in. z popierającej budownictwo mieszkaniowe polityki miasta, objął w znacznym stopniu prawobrzeżną stronę miasta. Zabudowa działki przy ul. Środkowej 7 nastąpiła dosyć późno (1934), pozwoliło to jednak na zastosowanie form modernistycznych. Budowa kamienicy na działce w dobrej lokalizacji oraz sprzedaż nieruchomości bezpośrednio po oddaniu budynku stanowi przykład popularnej dla stolicy strategii inwestycyjnej. Ciekawym rozwiązaniem jest wykonanie wewnętrznej kapliczki na klatce schodowej, co świadczy o kontynuowaniu charakterystycznej dla Pragi tradycji umieszczania tego rodzaju obiektów na terenie posesji, najczęściej na podwórkach. Wartość naukowa budynku wynika jego z warstwy materialnej, m.in. technologii wykonania, użytych materiałów budowlanych i ich opracowania, jak również rozwiązań technicznych i funkcjonalnych cechujących budownictwo mieszkaniowe pierwszej połowy XX w. umożliwiającej prowadzenie badań nad budownictwem mieszkaniowym na terenie Nowej Pragi, a także z czynników pozamaterialnych. Przedmiotowa kamienica pozwala bowiem na rekonstrukcję przemian obyczajowych oraz przestrzennych dawnej Warszawy, a szczególnie rozwoju budownictwa mieszkaniowego w latach 30. XX w.

Postępowanie o wpis zostało wszczęte po rozpatrzeniu wniosku organizacji społecznej Towarzystwa Przyjaciół Pragi.

Decyzja nie jest ostateczna. Stronom przysługuje odwołanie do Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

prof. dr hab. Jakub Lewicki
Mazowiecki Wojewódzki
Konserwator Zabytków

< Poprzednia		Następna >