Kamienica siostry Wedla w rejestrze zabytków

piątek, 25 czerwca 2010 14:37

Barbara Jezierska wpisała do rejestru zabytków kamienicę wraz z wnętrzami przy ul. Szpitalnej 4 w Warszawie. Kamienica, wg projektu Zdzisława Mączeńskiego wzniesiona została w latach 1936-1937 wraz z oficyną z końca XIX w., przebudowaną w latach 1936-1937. Została ona wybudowana dla Eleonory Whitehead, siostry Jana Wedla.

Kamienica jest przykładem tzw. kamienic luksusowych z okresu międzywojennego. W swojej koncepcji architektonicznej łączy cechy nowatorskie oraz tradycyjne (układ funkcjonalny oparty na podziale na część oficjalną i przeznaczoną dla służby). Ma wysoki standard wykończenia zarówno mieszkań jak i pionów komunikacyjnych. Budynek jest również dokumentem historycznym okresu Powstania Warszawskiego. We wrześniu 1944 roku w kamienicy zginęło na skutek wybuchu bomby lotniczej 10 członków Sztabu IV Rejonu Armii Krajowej oraz ok. 90 mieszkańców domu. Na fasadzie budynku umieszczona jest tablica pamiątkowa informująca o tym zdarzeniu. W kamienicy w okresie Powstania Warszawskiego zakwaterowani byli członkowie Państwowego Korpusu Bezpieczeństwa, konspiracyjnej formacji policyjnej Delegatury Rządu na Kraj. Na elewacji tylnej po dziś dzień znajdują się ślady po kulach.

Na posesji istniała uprzednio XIX-wieczna kamienica składająca się z części frontowej i tylnych oficyn. Nowy budynek zastąpił starszą część frontową, natomiast oficynę zmodernizowano i przebudowano. Budynek przetrwał wojnę w dobrym stanie. W 1944 roku bomba uszkodziła jedynie jeden z narożników od frontu, który odbudowano po wojnie.

W obu budynkach zachowana została niemal w całości stolarka drzwiowa, w dużej części  stolarka okienna. W wystroju mieszkań zachowane są dekoracje stiukowe (obręcze plafonów wokół opraw oświetleniowych na sufitach, gzymsy przysufitowe). Pierwotnie we wszystkich mieszkaniach znajdowały się kominki. Zachowały się także: oryginalna dekoracja klatki schodowej, ściany w okładzinach z barwnych marmurów (m. in. marmur dębnicki, kielecki) oraz trawertynu. Z oryginalnego wyposażenia zachowały się żeliwne kaloryfery, balustrada z mosiężnym pochwytem, kamienne posadzki, drzwi wejściowe do budynku.

Pierwotnie w budynku frontowym znajdowała się winda wykładana mahoniem i elementami z mosiądzu (obecnie zastąpiona standardowym współczesnym dźwigiem osobowym). Budynek od samego początku jest wyposażony w instalację c.o., gazową, elektryczną oraz zsyp na śmieci. Na fasadzie kamienicy frontowej zachowana jest inskrypcja wyryta na płycie piaskowca z nazwiskiem architekta i datą powstania.