Kamienica przy ul. Madalińskiego 71 w rejestrze zabytków

poniedziałek, 19 listopada 2018 15:02

Mazowiecki Wojewódzki Konserwator Zabytków - Jakub Lewicki - wpisał do rejestru zabytków nieruchomych kamienicę położoną w Warszawie przy ul. Madalińskiego 71.

Kamienica wybudowana została w latach 1938-39 jako dom rezydencjalno-czynszowy Vivy Braumanowej. Parcelę, na której została wzniesiona, nabył Ludwik Brauman – założyciel i dyrektor Spółki Akcyjnej „Tłocznia” – dla swojej żony Vivy. Dom powstał równocześnie z bliźniaczym budynkiem zlokalizowanym na sąsiedniej działce (budynki stanowią swoje lustrzane odbicia). Budynek był nie tylko rezydencją Vivy Braumanowej, ale także miał przynosić dochody z najmu. Taki podział funkcjonalny czytelny jest w układzie budynku. Trakt wschodni, o wyraźnie reprezentacyjnym charakterze, mieści obszerne mieszkania o luksusowym wystroju. W czasie II wojny światowej w budynku mieścił się szpital polowy. Według relacji mieszkańców w czasie wycofywania się wojsk niemieckich ze stolicy ówcześni lokatorzy przekupili żołnierzy, zapobiegając tym samym zniszczeniu obiektu. W jednym z mieszkań na marmurowej okładzinie okalającej lustro widoczne są ślady po kulach – dowód ostrzelania budynku podczas działań wojennych. Z uwagi na wyjątkową charakterystykę wystroju zarówno elewacji, jak i wnętrz oraz bardzo dobry stan zachowania oryginalnej tkanki budynek posiada niewątpliwe wartości artystyczne i naukowe. Szczególna wartość kamienicy wynika z zachowania oryginalnej formy bryły wraz z pierwotnym układem pomieszczeń, detalami wystroju wnętrz i elementami wyposażenia. Budynek należy do nurtu architektury modernistycznej o wyraźnych cechach neoklasycystycznych. Jest przykładem najwyższej klasy architektury mieszkaniowej w Warszawie okresu dwudziestolecia międzywojennego, a jego w pełni czytelna forma architektoniczna oraz rozwiązania przestrzenne i funkcjonalne dokumentują historię budownictwa mieszkaniowego na terenie Starego Mokotowa w tym właśnie okresie. Ponadto budynek charakteryzuje się elegancją formy i wystroju, uzyskaną przez połączenie prostych, funkcjonalnych rozwiązań i szlachetnych materiałów. Na walory artystyczne budynku składają się zróżnicowane motywy zdobnicze o indywidualnym wyrazie artystycznym (m.in. kanelowane pilastry z mosiężnymi głowicami, bogato zdobione balustrady balkonów, mosiężne, ozdobne balustrady parapetowe) oraz licznie zachowane elementy wyposażenia wnętrz (m.in. fornirowana stolarka drzwiowa, posadzki o zróżnicowanych wzorach, bogate sztukaterie na sufitach i ścianach w formie opasek z motywami roślinnymi i geometrycznymi, drewniane szafy wnękowe, marmurowe okładziny schodów i ścian, dekoracyjna mosiężna skrzynka na listy połączona z gablotami, marmurowe kolumny w mieszkalnej części reprezentacyjnej). Tradycyjny układ budynku połączony został ponadto z nowoczesnymi rozwiązaniami konstrukcyjnymi oraz funkcjonalnymi (m. in. stropy żelbetowe, elektryczny system wzywania służby, mechanizm do podnoszenia i opuszczania krat okiennych, łazienki z pełnym wyposażeniem). Tym samym budynek posiada nie tylko walory artystyczne, ale jest też istotnym elementem rozwoju nowoczesnego budownictwa mieszkaniowego okresu międzywojennego na terenie Warszawy o wartościach naukowych.

< Poprzednia		Następna >