Kamienica Romualda Nazimka przy ul. Inżynierskiej 9 trafiła do rejestru zabytków

czwartek, 24 marca 2022 13:25

Wpisałem do rejestru zabytków nieruchomych województwa mazowieckiego kamienicę frontową wraz z oficynami i terenem posesji, wzniesioną w latach 1911-1912, położoną w Warszawie przy ul. Inżynierskiej 9, z uwagi na zachowane wartości zabytkowe. Postępowanie administracyjne przeprowadzone zostało w związku z wnioskiem organizacji społecznej - Stowarzyszenie Kolekcjonerzy Czasu.

Kamienica została wzniesiona w latach 1911-1912 dla warszawskiego przemysłowca - Romualda Nazimka (1865-1936) oraz jego żony Władysławy Nazimek (z domu Łabędzkiej), na działce o numerze hipotecznym 1423 Praga (wydzielonej w 1911 r. z hipotek o numerze 141/2 oraz 142A). Małżeństwo posiadało także tytuł własności do budynków położonych nieopodal – przy ul. Małej 13 i 13A. Nieruchomością do roku 1921 r. władali małżonkowie Nazimek, następnie połowę swoich udziałów odsprzedali Jadwidze Lechowej. Zabudowania posesji nie uległy znaczącym zniszczeniom podczas działań II wojny światowej. W okresie powojennym grunt pod zabudową został skomunalizowany, zaś budynek w 1950 r. przeszedł na własność Skarbu Państwa. W latach 60. XX w. wystrój architektoniczny elewacji częściowo usunięto, w latach 70. XX budynek - wraz z innymi położonymi w obrębie ul. Inżynierskiej – przeznaczono do wyburzenia i zastąpienia ich blokami mieszkalnymi. Zamierzeń nie zrealizowano, a dawna zabudowa ulicy Inżynierskiej w dużym stopniu przetrwała w swym historycznym kształcie.

Kamienica przy ul. Inżynierskiej 9 pod względem struktury i formy przestrzennej stanowi cenny przykład kamienicy czynszowej o dojrzałej formie i rozbudowanym programie funkcjonalnym. Budynek frontowy wraz z oficynami o wyrównanej wysokości tworzą zintegrowaną całość skupioną wokół wewnętrznego podwórza. Natomiast układ przestrzenny budynku dokumentuje, charakterystyczny dla przełomu wieków, podział na strefę reprezentacyjną z większymi i widniejszymi mieszkaniami (od strony frontowej) oraz strefę oficyn z mieszkaniami o niższym standardzie i mniejszej powierzchni.

Budynek prezentuje się jako obiekt o znaczących wartościach artystycznych oraz wyróżnia się na tle historycznej zabudowy Pragi zindywidualizowaną koncepcją architektoniczną oraz historyzująco-secesyjnymi elementami wystroju plastycznego. Dekoracja fasady została harmonijnie rozplanowana z zachowaniem klasycznych zasad kompozycji, symetrię budynku podkreśla centralnie usytuowany przejazd bramny oraz rytmiczny układ dekoracyjnych pilastrów, nad którymi umieszczono półokrągły szczyt. Elementy pionowe zrównoważone zostały poziomymi pasami boniowania oraz gzymsów. Dopełnienie wystroju stanowią oryginalne wrota przejazdu bramnego z misternie wykonaną snycerską dekoracją o secesyjnych motywach (kwiaty, liście, guzy). Nośnikiem wartości artystycznych są także malowane tonda z przedstawieniami putt znajdujące się w przejeździe bramnym oraz elementy wyposażenia wnętrza: ramow-płycinowa stolarka drzwiowa, sztukaterie o wyraźnej ornamentyce zaczerpniętej z form secesyjnych, piece kaflowe, balustrady klatek schodowych. Zastosowana w budynku dekoracja plastyczna pochodzi z warsztatu Franciszka Rotha, którego pracownia wykonała również secesyjną ornamentykę dla kamienicy przy ul. Małej 13A, będącej własnością Władysława Nazimka, uznawaną za jedne z najlepszych przykładów warszawskiej secesji.

prof. dr hab. Jakub Lewicki
Mazowiecki Wojewódzki
Konserwator Zabytków

< Poprzednia		Następna >