Finał II edycji konkursu Zabytki Mazowsza

wtorek, 05 października 2010 09:12

Znamy już zwycięzców II edycji konkursu Zabytki Mazowsza zorganizowanego przez Mazowieckiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków. Uroczystość poświęcona rozdaniu nagród odbyła się wczoraj w Państwowym Muzeum Etnograficznym w Warszawie.W kategorii kroniki multimedialne zwycięzcami zostali uczniowie I Liceum Ogólnokształcącego im. Mikołaja Kopernika w Radomiu – Agnieszka Dąbrowska, Paweł Gomuła i Mateusz Pardela za kronikę Najstarsza Radomska Nekropolia – Cmentarz Rzymskokatolicki przy ul. Limanowskiego. W kategorii kronika książka, zwycięzcą okazał się Piotr Krzeszewski – uczeń Zespołu Szkół w Słupnie za kronikę Cmentarz Żołnierzy Polskich 1920 roku.

Uczestnikami konkursu byli uczniowie szkół gimnazjalnych i ponadgimnazjalnych z całego Mazowsza. Mieli oni za zadanie stworzyć kronikę zabytku mieszczącego się w pobliżu ich szkoły bądź miejsca zamieszkania. Podczas uroczystości autorzy zwycięskich prac otrzymali nagrody książkowe z rąk Rafała Nadolnego - Zastępcy Mazowieckiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków oraz Ludwika Rakowskiego - Wicemarszałka Województwa Mazowieckiego.

Uczniowie mogli także obejrzeć wystawę  „Chopin 2010 – od projektu do realizacji”, poświęconą pracom restauratorskim i konserwatorskim wykonanym przy obiektach związanych z życiem i twórczością Fryderyka Chopina.

Do siedziby Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków wpłynęło 27 kronik, z czego 10 w formie książki a 17 w formie multimedialnej i filmowej. W każdej z kategorii przyznano 3 miejsca oraz wyróżnienie.

Poniżej lista zwycięzców:

KATEGORIA: KSIĄŻKI

I miejsce – uczeń Zespołu Szkół w Słupnie

PIOTR KRZESZEWSKI za kronikę Cmentarz Żołnierzy Polskich 1920 roku

Opiekun: Elżbieta Bielec

II miejsce – uczeń Zespołu Szkół Ogólnokształcących w Górze Kalwarii

PIOTR MESSERSZMIIDT za kronikę Historia w murach zaklęta – kościół parafialny p.w. Niepokalanego Poczęcia NMP.

Opiekun: Renata Przybylska

III miejsce – uczennica Zespołu Szkół Ogólnokształcących w Górze Kalwarii

MAŁGORZATA OSIECKA za kronikę  Cmentarz Żydowski”

Opiekun: Renata Przybylska

Wyróżnienie – uczennica zespołu Szkół Ogólnokształcących w Górze Kalwarii

MAGDALENA AGNIESZKA ZAJĄC za kronikę Album o Czersku

Opiekun: Renata Przybylska

KATEGORIA: MULTIMEDIALNE i FILMOWE

I miejsce – uczniowie I Liceum Ogólnokształcącego im. Mikołaja Kopernika w Radomiu

Agnieszka Dąbrowska, Paweł Gomuła, Mateusz Pardela za kronikę Najstarsza radomska nekropolia – Cmentarz Rzymskokatolicki przy ul. Limanowskiego

Opiekun: Ewa Kutyła i Małgorzata Król

II miejsce – uczeń Liceum Ogólnokształcącego im. Chałubińskiego w Warszawie

KRZYSZTOF DZIESZUK za Film o Pałacyku Szustra

Opiekun: Eunika Drózd

III miejsce – uczniowie Zespołu Szkół nr 79 w Warszawie

MATEUSZ PAJĄK, MARCIN TOMASZEWSKI, PIOTR MARCZYK za kronikę Zabytkowy budynek poczty w Wilanowie

Opiekun: Sylwia Morawska

Wyróżnienie – uczennice Europejskiego Gimnazjum Językowego im. UE w Radomiu

MARTA LESISZ, PAULA DUDELA, JAGODA JĘDRZEJEWSKA, KATARZYNA KUN za kronikę Kościół św. Wacława w Radomiu

Opiekun: Dorota Ługowska

Zachęcamy do obejrzenia galerii zdjęć:

Otwock i Zalesie Dolne pod ochroną konserwatora zabytków

czwartek, 30 września 2010 11:38

Barbara Jezierska Mazowiecki Wojewódzki Konserwator Zabytków wpisała do rejestru zabytków układ urbanistyczny Otwocka. W obrębie ochrony konserwatorskiej znalazły się dzielnice: Świder Zachodni, Śródmieście, Soplicowo i Śródborów oraz układ urbanistyczny miasta ? ogrodu Zalesie Dolne (dawne Miasto Las Zalesie i Adamów Zalesie wraz z obszarem osady Borówka).

Postępowanie o wpis układu urbanistycznego Zalesia Dolnego trwało od 29 lipca 2009 roku, a Otwocka od 11 stycznia 2010 r.

Zalesie Dolne zostało objęte ochroną konserwatorską ze względu na fakt, że posiada duże walory naukowe związane z historią realizacji idei miast ogrodów w Polsce. Ponadto prezentuje wysoki stopień zachowania historycznego, międzywojennego układu przestrzennego. Miasto Las Zalesie i Adamów Zalesie zachowały pierwotne podziały działek i międzywojenną zabudowę o wartościach zabytkowych.

Historia Zalesia Dolnego sięga lat dwudziestych XX w. W tym czasie w Polsce realizowano już koncepcje nowoczesnych osiedli o charakterze miast ogrodów (miast ? lasów). Zgodnie z tą koncepcją miasto ? ogród położone było w pobliżu dużej aglomeracji miejskiej, z dobrym połączeniem komunikacyjnym, otoczone pasem zieleni. W takim mieście w przystępnej cenie można było nabyć swój własny dom. Zalesie zasiedlały rodziny średnio zamożne, które skuszone niskimi cenami działek przeprowadzały się z Warszawy.

Bezpośrednim impulsem do budowania nowych osiedli była przymusowa parcelacja dużych majątków rolnych prywatnych, wg. określonych zasad i przepisów (reforma rolna z 1925 roku). Podział działek oparto o wcześniejszy układ drożny, poprowadzono linię kolejki wąskotorowej, uwzględniono warunki wodne i krajobrazowe terenu. Założenia kompozycyjne Zalesia Dolnego zakładały zachowanie naturalnego krajobrazu i ochronę środowiska naturalnego. Świadczą o tym duża powierzchnia zaprojektowanych działek (nawet do 4000 metrów kwadratowych), zachowanie na tym terenie lasu sosnowo-dębowego, czy przepisy umieszczone w aktach sprzedaży nieruchomości zakazujące podziału działek. Zastrzeżono maksymalny dwupiętrowy gabaryt zabudowy, zakaz ślepych ścian oraz co najmniej 50% udział zieleni w obrębie poszczególnych nieruchomości.

Historia Otwocka sięga z kolei ostatniej ćwierci XIX wieku. Miasto zawdzięcza swoje powstanie rozwijającej się modzie na letniska, które zazwyczaj były lokowane w miejscowościach o dużych walorach przyrodniczych.  Decydującym momentem dla rozwoju miasta było uruchomienie kolei nadwiślańskiej relacji Mława ? Chełm i otwarcie stacji Otwock. Szczególną wartość kulturową stanowi historyczna zabudowa Otwocka, o typowej dla miejscowości uzdrowiskowej końca XIX i początku XX wieku architekturze, wywodzącej się z tradycji wilii włoskiej. Prekursorem letniskowego, drewnianego budownictwa był Andriolli, który w obszarze rzeki Świder budował drewniane domy letniskowe, zwane ?świdermajerami?. Zazwyczaj są to obiekty jedno lub dwukondygnacyjne, często z mieszkalnym poddaszem, zawsze z werandą i snycerskim zdobieniami.

Na terenie miasta występują także obiekty murowane w stylu neogotyckim lub neoklasycystycznym oraz modernistyczne domy lat międzywojennych.

W 1916 roku Otwock uzyskał prawa miejskie, a w 1923 roku status uzdrowiska. Wówczas miasto miało taki status jako jedyne na Mazowszu. W  latach dwudziestych XX wieku, zgodnie z założeniami miast ? ogrodów, rozpoczęto parcelację terenów położonych na południe od Otwocka. W 1921 roku powstało założenie kolonii urzędniczej Soplicowo, wg. projektu Michalskiego, a w 1922 miała miejsce parcelacja Śródborowa, które zostało zaprojektowane jako miasto ? park leśny.  Dziesięć lat później oba obszary wcielono do Otwocka, przyłączenie osady Świder nastąpiło dopiero w 1952 roku . Z końcem lat 50 XX wieku Otwock zaczął tracić status uzdrowiska, między innymi z powodów: budowy reaktora jądrowego w Świerku, zniesienia taksy klimatycznej, stopniowego upadku sanatoriów i pensjonatów.

Należy podkreślić, ze w projektowanie dla Otwocka oprócz Andriolliego zaangażowani byli tacy architekci jak Marconi, Hinz, Fijałkowski, Horodecki, Weinfeld, Wolski, Panczakiewicz, czy Gelbard.

Siedziba „Teatru Kamienica” w rejestrze zabytków

czwartek, 30 września 2010 11:31

Barbara Jezierska Mazowiecki Wojewódzki Konserwator Zabytków podjęła decyzję o wpisaniu do rejestru zabytków kolejnej warszawskiej kamienicy. Za zabytek uznano nieruchomość położoną w Śródmieściu, przy alei Solidarności 93.

Wpisem objęty został budynek frontowy oraz oficyny wraz z wewnętrznym dziedzińcem.

Budynek wzniesiony ok. 1918 roku jest przykładem dobrze zachowanej kamienicy z pierwszej ćwierci XXw. Posiada dużą wartość historyczną jako oryginalny element zabudowy dawnej ulicy Leszno, której przebieg w przeważającej części zatarło wytyczenie obecnej al. Solidarności.

O walorach artystycznych kamienicy decyduje m.in. bogaty wystrój bramy przejazdowej, rozwiązania architektoniczne zastosowane w konstrukcji wewnętrznego dziedzińca oraz zachowana dekoracja klatek schodowych.  Poza prezentowaną wartością artystyczną, budynek jest również cennym przykładem rozwiązań funkcjonalnych, stosowanych w domach czynszowych  przeznaczonych dla zamożnej ludności a służących głównie celom handlowym i przemysłowym.  Ten aspekt znajduje swoje odzwierciedlenie w dziejach budynku, który w okresie międzywojennym był siedzibą m.in. firmy handlowej.

Pierwotną lokalizacją nieruchomości był adres Leszno 13 . Jej właścicielem był Michał Róg. Od 1928 roku kamienica była siedzibą francuskiej firmy zajmującej się handlem skórami. W 1934 roku przeszła we własność Związku Pracowników Powszechnego Zakładu Ubezpieczeń Wzajemnych, który w 1946 roku przekazał budynek w akcie darowizny Powszechnemu Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych.

Obecnie budynek pełni funkcje mieszkalne oraz jest siedzibą ?Teatru Kamienica?.