URZĄD ZDALNIE

niedziela, 23 stycznia 2022 10:00

 

Szanowni Państwo! 

 

Do 28 lutego 2022 r. w urzędach administracji publicznej lub jednostkach organizacyjnych wykonujących zadania o charakterze publicznym wprowadzono Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 21 stycznia 2022 r. (Dz. U. 2022 r., poz. 149) obowiązek polecenia pracownikom wykonywania pracy zdalnej. Dlatego zmuszeni jesteśmy ograniczyć osobiste załatwianie spraw w urzędzie. W sprawach bieżących zachęcamy do kontaktu mailowego z inspektorami zajmujących się Państwa sprawą. Kontaktowanie się w trybie skarg i wniosków jest możliwe po wcześniejszym, telefonicznym uzgodnieniu terminu. 

Pisma składane osobiście do urzędu będą odbierane przez pracownika kancelarii, a wszelkie konsultacje będą przeprowadzane telefonicznie lub mailowo. Wstrzymujemy do odwołania odbiory osobiste pism wychodzących z kancelarii urzędu. 

Prosząc o wyrozumiałość, zalecamy przesyłanie dokumentacji dotyczącej prowadzonych postępowań za pośrednictwem platformy ePUAP (adres skrytki: /wuoz/SkrytkaESP) lub pocztą: Wojewódzki Urząd Ochrony Zabytków w Warszawie, ul. Nowy Świat 18/20, Warszawa 00-373.

W podobnym trybie pracować będą delegatury naszego urzędu w Ciechanowie, Ostrołęce, Płocku, Radomiu i Siedlcach (szczegóły i dane kontaktowe - na podstronach delegatur urzędu).

Informacji telefonicznej udzielają przede wszystkim sekretariaty urzędu i delegatur, od poniedziałku do piątku w godzinach urzędowania. 

Kontakt telefoniczny do sekretariatu Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków w Warszawie:  tel. 22 44 30 400, e-mail:  Adres poczty elektronicznej jest chroniony przed robotami spamującymi. W przeglądarce musi być włączona obsługa JavaScript, żeby go zobaczyć. .

Kontakt do Wydziału Zabytków Warszawy: tel. dyżurny 22 398 38 09 (w godzinach 09.00 – 15.00, z wyjątkiem środy), e-mail:  Adres poczty elektronicznej jest chroniony przed robotami spamującymi. W przeglądarce musi być włączona obsługa JavaScript, żeby go zobaczyć.

Delegatura w Ciechanowie, tel. 23 672 49 52, e-mail: Adres poczty elektronicznej jest chroniony przed robotami spamującymi. W przeglądarce musi być włączona obsługa JavaScript, żeby go zobaczyć.

Delegatura w Ostrołęce, tel. 29 764 22 38, 29 746 26 37, e-mail: Adres poczty elektronicznej jest chroniony przed robotami spamującymi. W przeglądarce musi być włączona obsługa JavaScript, żeby go zobaczyć.

Delegatura w Płocku, tel. 24 262 76 71, e-mail: Adres poczty elektronicznej jest chroniony przed robotami spamującymi. W przeglądarce musi być włączona obsługa JavaScript, żeby go zobaczyć.

Delegatura w Radomiu, tel. 48 363 92 14, e-mail: Adres poczty elektronicznej jest chroniony przed robotami spamującymi. W przeglądarce musi być włączona obsługa JavaScript, żeby go zobaczyć.

Delegatura w Siedlcach, tel. 25 633 94 58, e-mail: Adres poczty elektronicznej jest chroniony przed robotami spamującymi. W przeglądarce musi być włączona obsługa JavaScript, żeby go zobaczyć.

 

 

Na podstawie par. 22 ust. 1 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 6 maja 2021 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii w brzmieniu nadanym Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 21 stycznia 2022 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii.

Teatr Rampa w rejestrze zabytków

piątek, 21 stycznia 2022 13:23

Podjąłem decyzję o wpisie do rejestru zabytków nieruchomych województwa mazowieckiego gmachu dawnego Dzielnicowego Domu Kultury Targówek, obecnie Teatru Rampa, wzniesionego w latach 1951-1959 według projektu Zenona Buczkowskiego, położonego w Warszawie przy ul. Kołowej 20, z uwagi na zachowane wartości artystyczne i historyczne obiektu.



Powstanie budynku związane jest z powojenną ideą tworzenia sieci powszechnie dostępnych domów kultury. Wielkość gmachów zgodnie z odgórnie przyjętymi programami i hierarchizacją dostosowywano do lokalizacji, rangi i potrzeb ośrodka. Cechą wyróżniającą tego typu obiektów były monumentalne kolumnady i frontony zdobione dekoracją rzeźbiarską. Sformułowanie powyższych wytycznych zbiegło się z powstaniem projektu dzielnicowego domu kultury na warszawskim Targówku. Pełne rozmachu założenie powstawało w okolicy zacofanej urbanistycznie, którą cechowały złe warunki bytowe i duża przestępczość. Z uwagi na ograniczenia finansowe budowa obiektu przeciągała się w czasie, a jego projekt uproszczono. Do czasu otwarcia głównego gmachu w połowie 1959 r. rolę domu kultury pełnił budynek sali gimnastycznej. Dom Kultury Targówek funkcjonował przy ul. Kołowej do roku 1975 r., gdy aktor i reżyser Marian Jonkajtys zorganizował tu scenę muzyczną. Budynek zaczęto stopniowo przystosowywać do potrzeb teatru. W 1987 r. placówka zmieniła nazwę na Teatr Rampa, a na początku lat 90. obiekt uległ rozbudowie.



Projekt kompleksu opracował inż. arch. Zenon Buczkowski. W koncepcji architektonicznej sięgnięto po wzorce klasycyzmu petersburskiego (np. Teatr Aleksandryjski) jak również po rodzime przykłady klasycyzmu (np. Biblioteka Raczyńskich w Poznaniu). Pierwsze projekty domu kultury odznaczają się bardziej dekoracyjnym potraktowaniem elewacji, zwieńczonych w całości balustradowymi attykami oraz sterczynami lub pełnoplastycznymi figurami, większą ozdobnością kolumnady i bogatszym detalem rzeźbiarskim. W projekcie realizacyjnym uproszczono wyraz plastyczny elewacji, eliminując znaczną część detalu, upraszczając artykulację oraz formę boniowania i modyfikując charakter kolumnady, a w miejsce prostego zwieńczenia wprowadzono ozdobiony dekoracją trójkątny fronton.



Okazały gmach w chwili powstania stanowił nowoczesne centrum kulturalne, oferujące wielofunkcyjną przestrzeń o szerokim programie adresowanym do lokalnej społeczności. Jednocześnie stanowić miał punkt wyjścia dla osiowo rozplanowanej kompozycji założenia zieleni ówczesnego Pl. Horodelskiego. Tym samym jest dokumentem urbanizacji warszawskich przedmieść oraz wyrazem dążeń do jakościowej zmiany życia mieszkańców ubogiej i zaniedbanej dzielnicy Warszawy. W związku z powyższym nieruchomość posiada istotną wartość jako świadectwo powojennej historii Targówka oraz jego rozwoju przestrzennego i społecznego. Jednocześnie obiekt jest ważnym składnikiem dziedzictwa Warszawy lat 50. XX w. jako wzorcowy przykład socrealistycznego domu kultury, o walorach typologicznych i dokumentacyjnych, zarówno w warstwie architektoniczno-formalnej jak i programowej. Podobnie jak w przypadku innych obiektów z tego okresu (np. Pałac Kultury Zagłębia w Dąbrowie Górniczej, Morski Dom Kultury w Gdańsku), wyeksponowany urbanistycznie gmach wyróżnia się pod względem kubatury i bogatej formy architektonicznej. Charakter gmachu w pełni realizuje postulat monumentalizmu widoczny w ukształtowaniu imponującej bryły, opartej na masywnych, ciężkich formach, uzupełnionych w warstwie dekoracyjnej emblematami teatru, muzyki i sztuki.



Zarówno forma architektoniczna gmachu, jak i zastosowane elementy wystroju i artykulacji – dekoracja tympanonu, proporcje i forma kolumnady i attykowych zwieńczeń, rytmika podziałów elewacji – wykazują istotne wartości artystyczne. Mimo dokonanych remontów i adaptacji we wnętrzu budynku zachował się spójny charakter westybulu i foyer będących świadectwem zrealizowanej w l. 50. XX w. koncepcji wystroju wnętrz domu kultury, opartej na walorach okładzin kamiennych z krajowych zasobów. Powyższe przestrzenie reprezentacyjne korespondują z surowym i monumentalnym wyrazem architektonicznym elewacji i odznaczają się prostotą, symetrią i logiką struktury.

prof. dr hab. Jakub Lewicki
Mazowiecki Wojewódzki
Konserwator Zabytków

Urokliwa willa w Pęcicach Małych trafiła do rejestru zabytków

czwartek, 20 stycznia 2022 16:41

Podjąłem decyzję o wpisie do rejestru zabytków nieruchomych województwa mazowieckiego willi położonej przy ul. Leśnej 4 w Pęcicach Małych (gm. Michałowice), z uwagi na zachowane wartości artystyczne i historyczne obiektu. 

 

Willę wzniesiono ok. 1900 r. na gruntach należących do majątku ziemskiego rodziny Lindów, jako posiadłość letniskową. Pierwsze pisemne wzmianki dotyczące budynku pochodzą dopiero z lat 30. XX w. i odnoszą się do ówczesnego właściciela willi, Antoniego Salisa, założyciela popularnego w dwudziestoleciu międzywojennym zakładu gastronomicznego przy ul. Zgoda 4 w Warszawie, oferującego dania gotowe na ciepło i zimno oraz wyroby garmażeryjne. Salis, który w 1926 r. otrzymał koncesję na prowadzenie kawiarni ul. Zgoda w kolejnych latach powiększał i rozbudowywał swój zakład, a najprawdopodobniej w l. 30. XX w. zakupił nieruchomość w Pęcicach Małych. Majątek, zwany „Salisowem” usytuowany w sąsiedztwie stacji Warszawskiej Kolei Dojazdowej „Komorowo”, przy rzece Utrata, obejmował 16 mórg na których znajdowała się m.in. zabudowa gospodarcza. Willa w Pęcicach Małych bez większych zniszczeń przetrwała II wojnę światową, do lat 60. XX w. należała do spadkobierców Antoniego Salisa, w 1966 r. nieruchomość została sprzedana. Obecnie budynek wraz z posesją stanowi własność prywatną. 

 

Willa przy ul. Leśnej 4 w Pęcicach Małych posiada wysokie walory artystyczne jako indywidualnie zaprojektowane dzieło architektury o charakterze letniskowym z początku XX w. Budynek pomimo stosunkowo niewielkiej skali nawiązuje formą do architektury rezydencjonalnej poprzez rozbudowaną bryłę, przekryte wysokimi dwuspadowymi dachami skrzydła oraz zewnętrzną klatkę schodową zlokalizowaną w wieży zwieńczonej spiczastym hełmem. Wszystkie elewacje otrzymały spójną dekorację z cegły klinkierowej, z pasowym boniowaniem, gzymsami kordonowymi i wieńczącym, dekoracyjnym pasem podokiennym. Dodatkowe efekty zdobnicze osiągnięto poprzez zastosowanie zróżnicowanej kolorystyki cegły, zamkniętych łukiem ostrym blend okiennych czy wprowadzeniu belek drewnianych przy szczytach dachów. Dodatkowo willa wyróżniała się malowniczą lokalizacją w otoczeniu zieleni oraz w zakolu rzeki Utraty. Budynek pełniący funkcje czasowo zamieszkałej willi podmiejskiej w stylu neogotyckim dopasowany został skalą do otoczenia oraz potrzeb ówczesnych użytkowników, stając się jednocześnie dokumentem ich upodobań estetycznych oraz potrzeb materialnych i stylu życia. 

 

Wewnątrz willi zachował się oryginalny układ funkcjonalno-przestrzenny oraz bogaty wystrój obejmujący m.in. sztukaterie, posadzki ceramiczne i drewniane, ościeżnicową stolarkę okienną z okiennicami i drzwiową wraz z historycznymi okuciami. Szczególną wartość mają ceramiczne piece o bogato dekorowanych kaflach, wyposażone w mosiężne drzwiczki, a także żeliwna kręcona klatka schodowa. Wysoki standard elementów wykończeniowych oraz bogactwo dekorujących je motywów ornamentalnych nadają budynkowi walor unikatowości oraz wyróżniają go na tle okolicznej zabudowy letniskowej. 

prof. dr hab. Jakub Lewicki
Mazowiecki Wojewódzki
Konserwator Zabytków